Co ma być to będzie.

W początkowej fazie pracy nad sobą reagowałaś  na lęk paniką, a co więcej, bałaś się kolejnego napadu lęku.  Z czasem  pozytywne afirmacje ,, Kocham ciebie. Wspaniale radzisz sobie w życiu. Jesteś chroniona”, budowały podwaliny więzi dziecka z kochanym, mądrym i wyrozumiałym  rodzicem. To wewnętrzne dziecko było otoczone miłością i wiarą we własne siły. Napady lękowe wyciszały się , a twoje reakcje emocjonalne na lęk stawały się coraz łagodniejsze. Już nie podburzałaś lęku negatywnymi myślami, lecz osłabiałaś go mówiąc do podświadomości, aby cię przestała bronić. Im więcej miałaś miłości do siebie, tym większe miałaś zaufanie do życia. Im większe zaufanie do życia, tym mniejszy lęk przed śmiercią.

  Postaram się uświadomić ci podając przykłady z życia.

 Człowiek kochający i kochany, optymistyczny, zadowolony , mający pasje nie boi się śmierci. Jego myśli krążą wokół życia, nie skupia się na sobie i nie prognozuje choroby. Ciekawi go otaczający świat. Umysł przepełniony jest marzeniami o poznawaniu nowych miejsc i ludzi.

 Natomiast pesymista jest skupiony na niedoskonałościach świata. Brak miłości w jego życiu sprawia, że zamyka się w szczelnej skorupie, stając się zgorzkniałym. Jest niezadowolony, uśmiech rzadko gości na jego twarzy. Rozsiewa wokół siebie pesymizm, smutek i czarnowidztwo. Jest  mało zainteresowany otaczającym go światem, ponieważ nic wokół nie potrafi przyciągnąć optymistycznego. Skupia się na swoich objawach fizycznych, panicznie bojąc się choroby. Jest często zgnuśniały i toksyczny dla środowiska. 

   Następnym zaawansowanym etapem pracy nad sobą jest reagowanie na lęk słowami,, Niech się dzieje co chce. Nie zapobiegnę chorobie, ani śmierci. Co ma być to będzie”.    Gdy tak postępujesz, coraz częściej masz okazję obserwować siebie podczas lęku. Dawniej utożsamiałaś się z myślą, dlatego nie panowałaś nad reakcjami fizycznymi ciała.  Gdy tak  będziesz witała lęk, z czasem przekonasz świadomość i podświadomość o słuszności swojego postępowania.